Afgunst

 

Bertha’s stem schettert door de kantoorruimte. ‘Ik betaal niet mee aan de lief-en-leedpot.’

‘Hoezo?’ vraagt Joyce. Ze strijkt met haar hand over haar opbollende buik.

‘Precies daarom.’

‘Jaloers?’

‘Voor mij blijft niets over.’

‘Had je willen ruilen met Annet die witte anjers kreeg?’

Op de lege stoel achter haar valt een schaduw.

 

 Kraamcadeau

 

Mijn broer straalt. ‘Je bent oom geworden.’

‘Gefeliciteerd, ik kom snel op bezoek. Wat kan ik voor mijn neefje meenemen?’

‘Een rammelaar is altijd goed.’

Na een zoektocht vindt Paul het gevraagde cadeau.

‘Alsjeblieft,’ zegt hij trots, terwijl hij een mand op tafel deponeert.

Vrolijk springt een mannetjeskonijn uit de mand. Zijn flaporen wapperen.

 

Huiselijk leed

 

Ze staat in de deuropening met de handen in haar zij.

Hij plaatst zijn ontbijtbord, koffiemok en mes in de vaatwasser en start de machine. Triomfantelijk kijkt hij haar aan.

‘Was dat nu zo moeilijk?’ vraagt ze.

 Hij kiepert de wasmand met vuile overhemden in zijn koffer.

‘Nee, voortaan doe ik alles zelf.’

 

Transformatie

 

Hij hangt zijn gloednieuwe uniform met blinkende knopen over haar slaapkamerstoel.

‘Zul je voorzichtig zijn?’ vraagt ze.

Nog eenmaal bedrijven ze de liefde. Hun warme lijven zinderen na. Hun lippen gloeien.

Hij staat op en kleedt zich aan. Met elke knoop die hij sluit, verandert hij meer in een vreemde. Het afscheid is onverbiddelijk.

 

Jurk

 

Je handen streelden me, terwijl de naald langs mijn zomen zoemde. Je ogen gleden over mijn stoffen huid, versierd met parels.

Langzaamaan verdween de glans uit jouw ogen. Hoop en verwachting losten op. Je stopte mij diep weg in een koffer.

Jouw tranen druppelden op mijn satijn. Ooit wit, nu bedekt met een grauwsluier.

 

Automatische piloot

 

Maria pakt twee koffiemokken uit de keukenkast. Pas als het vertrouwde gebrom ontbreekt, merkt ze haar vergissing op. Ze giet de koffie in de gootsteen. Traag kauwt ze op de taaie broodkorst. De letters van de krant dansen voor haar ogen; kleuren worden grijs.

Een lichtstraal valt op de foto in de vensterbank.

 

Wolkenverdriet

 

‘Mama, het gras huilt.’

Ze neemt een grassprietje in haar hand. ‘Waarom is het gras verdrietig?’

'Het mist de zon en de madeliefjes.’

'Mama, de wolken huilen ook.’

'Dat heet regen.’

'Ik weet waarom. Opa en oma en alle mensen die dood zijn, huilen. De wolken vangen de tranen op.’

'Mama, huil jij nu?

 

 

Paradijselijk

 

Eva bijt in een zoetzure appel en houdt hem Adam voor. ‘Jij ook een hapje? Hij is verrukkelijk.’ 

‘Ik houd niet van appels. Geef mij maar een passievrucht.’

‘Ik kan je slechts de mijne aanbieden,’ zegt Eva schalks.

Adam hapt onmiddellijk toe.

Sissend nadert een slang. ‘Afblijven, ze is van mij, van mij alleen.’ 

 

Geluksmoment

 

Ze zit verscholen op de achterste bank met een roos in haar hand. 

Zijn vrouw en kinderen lopen achter de baar en nemen plaats op de voorste rij.

Zij kent haar plek, al twintig jaar.

Als Leonard Cohen “Dance me to the end of love” zingt, zit ze heel even op de eerste rang.

 

 

Oorlogsheld 

 

Zijn laarzen dreunden door de straat. Over zijn gezicht parelden zweetdruppels. Zijn uniform voelde als een harnas.

Schoten klonken. Uit de huizen steeg gekerm op. Op straat lag een man in een plas bloed.

Hij stopte, knoopte zijn jas los en legde deze over hem neer.

Staande In zijn hemd vond hij zichzelf terug.

Beyoncévlieg

 

Haar gouden derrière schittert in het zonlicht.

Ze vliegt naar het herfstbos en daalt neer.

Als een prinses troont ze op een vliegenzwam.

‘Eindelijk ben ik thuisgekomen. Hier wacht ik op mijn droomprins.’

Een bromvlieg strijkt naast haar neer en wrijft tegen haar aan.

 ‘De morgenstond heeft goud aan haar kont,’ bromt hij vergenoegd.

 

Gewoon

 

‘Kun jij nu nooit eens gewóón doen?’ bijt zij hem toe.

‘Hoezo?’

‘Je zou jezelf eens moeten zien.’

 ‘Heb jij weleens naar jezelf gekeken?’

‘Dagelijks, dat bevalt me prima.’

‘Jij bent een grijze muis die opgaat in de massa.’

Hij strijkt zijn knalrode overhemd glad en stapt met zijn kanariegele sokken in zijn sandalen

 

 Eersteling

 

In een paradijselijke tuin komen schrijvers van diverse pluimage bijeen. Ze spreken gepassioneerd over hun boeken, lachen, huilen en formuleren zinderende zinnen.

Kostelijke wijnen en spijzen strelen hun smaakpapillen. Tongen komen los.

Vanuit een stille uithoek klinken rauwe kreten. Een schrijfster baart haar eersteling.

Ze heffen de glazen. In de struiken grijnst een recensent.

 

Kopzorgen

 

Hij kruipt weg in een donkere hoek. De hoofdpijn is ondraaglijk.

Keer op keer sloegen ze hem.

Na de laatste slag lukte het hem niet meer zijn rug te rechten.

Hij is murw geslagen, afgestompt en verstoten.

‘Uitschot is het,’ roept hij getergd tegen een lotgenoot.

 ‘Je slaat de spijker op zijn kop.’

 

Sterrenrestaurant

 

Maandenlang spaarde hij voor een diner voor twee. Zijn chique vriendin verdient het.

De garnalencocktail smaakt hem voortreffelijk, zij neemt er slechts enkele hapjes van.

Hij smult van de kalfszwezerik met een saus van sinaasappel, zij gruwt.

‘Vind je het niet lekker?’

Ze kijkt hem recht aan en knipoogt. ‘Geef mij maar een berenlul.’

 

Déjà vu

 

Op haar hoofd torent een suikerspin.

Parmantig piepen haar borsten uit haar te krappe truitje.

Rode naaldhakken klakken op het parket.

‘Ben je klaar schat?’

Hij komt de kamer binnen in zijn broek met wijde pijpen en zet een langspeelplaat op.

Hartstochtelijk zoent hij haar en vraagt haar ten dans.

‘Net als toen.’

 

 

 

 

VERPAKT

 

Haar hand omklemt een fles goedkope whisky. Er is één klant voor haar. Hij koopt tien flessen wijn.

Tergend langzaam verpakt de verkoper ze en voorziet ze van gouden linten.

Ze is aan de beurt. ‘Kan er een papiertje omheen?’ vraagt ze.

‘Als cadeauverpakking?’

‘Nee, ter bescherming.’

‘Een schaampapiertje dus.’

Haar wangen kleuren rood.

 

PAK

 

Elke vrijdag zat hij op het bankje. Hij ontkurkte een fles wijn en goot het rode vocht in een glas. Zijn driedelige pak stak vreemd af tegen de gerafelde kleding van de zwervers naast hem. Zij negeerden hem. Tot vandaag.

‘Gozer met je nette pak, óf wegwezen óf delen.’

‘Krijg de klere,’ antwoordde hij.

VROUW ALLEEN

De ober wijst haar een tafeltje achter een pilaar.

‘Wilt u alvast iets drinken?’

Ze bestelt rode huiswijn. André was altijd degene die alles uitkoos.

De pilaar benauwt haar.

Ze wenkt de ober.

‘Ik neem de tafel bij het raam. Breng mij een fles champagne met een trio van haas, hert en wildzwijn.'

 

ZWAAR WEER

 

Ze gaat voor hem staan.

‘Zo,’ zegt ze met haar handen in de zij.

Hij trekt zijn wenkbrauwen op.

‘Zo,’ zegt ze nogmaals.

Ze barst los. ‘Ik vraag je één ding: wie is zij?’

‘Wie is zij?’ herhaalt hij schaapachtig.

Ze pakt een fles rode wijn en gooit deze tegen de roomwitte muur.

 

ADEMLOOS

 

De mensenmassa drijft hem voort in de richting van de zee.

Hij zweet in zijn duffelse jas.

De zon toont haar schittering op het strand. Plastic knispert.

De vloed komt op. Voeten zuigen zich vast in het zand

De stoet komt tot stilstand.

Ogen richten zich op schuimende golven.

De zee buldert.

Tongen verstommen

 

BEGRAVEN

 

‘Mama, Cavia wil niet met me spelen.’

‘Hij slaapt.’

‘Zijn buik gaat niet op en neer.’

‘Cavia is dood.’

‘Heb jij Cavia doodgeslagen, net als die mug?’

‘Natuurlijk niet, jongen.’

‘Moet Cavia onder de grond, net als opa?’

‘Straks begraven we hem.’

‘Mag hij naast opa liggen, dan is hij meer niet alleen.'

 

EUREKA *opgenomen in de bundel

 

‘Ben je een zoeker of een vinder?’ vraagt Wikje.

Lucinda peinst.

‘Zoekers zijn mensen die willen groeien. Vinders zijn materialistisch.’

‘Een zoeker,’ fluistert Lucinda.

Wikje straalt: ‘Jij hecht niet aan bezit. Alles is altijd overal aanwezig.’

Lucinda knikt.

Ze betaalt honderd euro voor de sessie.

Een helder inzicht breekt door: Wikje is een vinder.

 

 

De slaapkamer ruikt naar een bed dat maandenlang niet is verschoond. De geur van iemand die het leven heeft opgegeven. Spinrag zonder glans overal.

Ik zet de ramen open, spoel vastgekleefde herinneringen weg met heet water. Een vuilniszak vul ik met pizzadozen en drankflessen.

 Machteloze  tranen huil ik om hem die mij ooit nabij was.

 

 @Nel Goudriaan 11 augustus 2018

 

Karel (opgenomen in de bundel)

 

Sinds ik Karel ken, kan ik mijn geluk niet op. Liefde op het eerste gezicht.

Vanmorgen staat hij huilend op de stoep. Zijn medecompagnon heeft zijn bankrekening leeggeplunderd.

Natuurlijk direct tienduizend euro overgemaakt.

 

Ik verlang naar zijn stem en bel.

'Dit nummer is momenteel niet bereikbaar.'

Ocharme, zijn telefoon is gestolen. Ook dat nog.

 

Fanfare 

 

Een stralende lentedag. Deuren en ramen gaan open.

De muziek van een fanfarekorps weerklinkt. Voorbijgangers staan stil, kinderen dansen.

Zilveren  trompetten blinken in de zon; de wangen van muzikanten bollen op.

 

In een huis zwijgt een groepje mensen achter gesloten gordijnen.

De fanfare houdt stil en brengt  een laatste eerbetoon aan een trouwe trompettist.

Glimlach

 

Op een dag besluit Madeleine haar liefde onder te brengen bij de notaris in depot:

te veel tijd verspilde ze aan behoeftige mannen. 

Eindelijk het rijk alleen thuis.

Bij de cateringservice bestelt ze ‘s avonds een overheerlijke maaltijd.

‘Goede keus,’ zegt de bezorger, ‘de liefde van de man gaat door de maag.’

Ze glimlacht.

Kijkdoos

 

Eline knipt bloemen in vele kleuren. Vogels en vlinders hangt ze aan dunne draadjes.

Ze schrikt op van haar moeders stem: ‘Mag ik alvast kijken?' 

‘Ja natuurlijk.'

‘Prachtig, Eline. Doe je rustig aan?'

‘Als ik moe word, ga ik liggen. 

‘Is het straks in de hemel ook zo mooi?’

...

Nee, niet huilen nu, mam.'

De vraag 

 

Zijn vraag komt onverwacht:

 ‘Wil je met mij verder?’

‘Na al die jaren?’

Ik sluit mijn ogen: mateloos vrijen op het strand, naakt de zee inrennen, het afscheid. Daarna het wachten, de eenzaamheid, het verlangen. Ik heb me erbij neergelegd dat we genoten van de krenten in de pap.

‘Het is te laat.’

Prille liefde

 

Liggend in de lentezon beminnen zij elkaar. Zij heeft haar hoofddoek afgedaan en haar schroom afgelegd.

‘Kom liefste, streel me.’

Vanuit de verte nadert de groep. Vage stemmen worden steeds luider. Merels staken hun lied.

‘Je hebt mijn zuster te schande gemaakt,’ schreeuwt hij. ‘Je verdient de dood.’

‘En jij, kleine hoer, meekomen.”

Het geschenk

 

‘Jij?’ stamelt hij.

‘Ik ben het.’

Ze observeert hem indringend.

‘Waarom juist nu?’

‘Naar deze dag heb ik jarenlang uitgekeken.’

‘Ik had niet durven dromen dat je me vergeving zou schenken. Dat verdien ik niet.’

Om haar mond verschijnt een glimlach. Ze overhandigt hem een pakje.

‘Alsjeblieft, een speciaal koekje van eigen deeg.’

Misericordia

 

De lichte klanken van de muziek buitelen over elkaar heen. Tevergeefs probeer ik de afzonderlijke melodieën te volgen. Ik word overvallen door heimwee naar wat was.

Ik kijk opzij en pak je hand. 

Bemoedigend knik je me toe.

Stemmen smelten samen tot een hemelse harmonie. De mijne zal zich er nooit meer in mengen