‘Henk, kijk eens,’ roept Anja. Ze laat een crèmekleurige kaart zien.

‘Neef Jacques nodigt ons uit voor zijn bruiloft,’ reageert Henk verheugd.

‘Compleet met galadiner.’ Anja’s gezicht betrekt: ‘We hebben niets om aan te trekken.’

‘Natuurlijk ‘ zegt Henk en neemt haar mee naar de kledingkast.

Daar liggen de T-shirts, geruite blouses en overhemden keurig op stapels.

‘Daarmee kunnen we ons niet vertonen, Henk. Jij moet een strak, zwart pak aan en ik een lange jurk.’

Op Henks gezicht verschijnt een diepe rimpel.

Anja krijgt een ingeving: ‘We kopen stof op de markt en we maken de kleding zelf.’

‘Henk, sta even stil, anders kan ik je maten niet goed opmeten.’

‘Ik ben geen standbeeld, lieverd.’

Op tafel liggen allerlei soorten stoffen voor de galakleding: fijne wol, fluweel en glanzende zijde.

‘Ik durf de schaar niet in die dure stoffen te zetten, Henk.’

‘Laat dat maar aan mij over, meisje.’

Nauwkeurig noteert Anja de maten. De pijpen van de broek mogen niet te wijd worden.

Met een rood hoofd tekent Henk de lijnen van de pantalon op de stof en begint ijverig te knippen.

‘Stop,’ gilt Anja, ‘ik ben vergeten extra stof te berekenen voor de naden.’

‘Wat moeten we nu?’ huilt Anja. De broekspijpen zijn veel te smal geknipt.’

‘We vinden wel een oplossing, meisje,’ zegt Henk en slaat zijn arm om haar heen. 

‘Zullen we dat galafeest maar afzeggen?’

‘Dat kunnen we niet maken, Anja.’ Hij kijkt naar de tafel met stoffen.

‘Ik weet iets,’ roept hij plotseling opgewonden, ‘ik knip fluwelen biezen om tussen de panden te stikken. Dat staat nog heel apart ook.’

‘Dan lijkt de pantalon net een joggingbroek,’ reageert Anja. ‘Ik wil niet dat je voor gek loopt bij jouw chicque familie.’

‘We noemen het designkleding, lieverd,’ lacht Henk.